Artwork

Finally, after how many weeks, natapos ko na rin ang painting ni Trisha. To be honest, hindi naman niya talaga kamukha tong nasa painting. Mali yung mata, mali yung shape ng jaw at mali yung height ng noo. Pag tinitignan ko, nadidisappoint ako dahil hindi ko naachieve yung gusto kong maachieve to the point na gusto kong ulitin for the nth time. Pero bigla akong nawalan ng gana. Sa totoo lang, one week nang tapos yung painting ng mukha nito, hindi ko lang natapos agad dahil naasar ako nung last time na pinuntahan ko siya’t pinaghintay niya lang ako.

Gusto ko pa sanang ulitin yung painting para mas maayos kaya lang sobrang wala na akong ganang gumawa uli. Ayoko na nga ring ayusin yung mga maling linya at malling kular at iba pang mali sa painting. I realized that she doesn’t give a damn anyway. It doesn’t matter how much effort or time I will put into this. In the end, she would see it as something that her infatuated guest would give her.

All I know is that natapos ko na yung painting. Whether kamukha niya o hindi tapos na. At wala akong planong ibigay to sa loon ng QC. Sorry, but this work means something to me and I don’t want QC to corrupt whatever meaning I give it.

Pero ewan, subukan ko na rin gumawa pa ng isa. Kung kaya ko. If ever she decides to meet somewhere other than QC pagnatapos ko yung bago, yun ang ibibigay ko. If not, ito na lang. Kung ayaw niya makipagmeet somewhere else, i-download na lang niya.

“Trisha and Teddy Bear”

Medium: Water Color on Water Color Paper

Should I Give Up Or Should I Just Keep Chasing Pavements

Here’s another song that strongly speaks my mind. This one is by Adele and this song expresses the doubts that I have.

Chasing Pavements lyrics
Songwriters: Adkins, Adele; White, Francis Eg;

I’ve made up my mind, don’t need to think it over
If I’m wrong I am right, don’t need to look no further
This ain’t lust, I know this is love

But if I tell the world, I’ll never say enough
‘Cause it was not said to you
And that’s exactly what I need to do if I’d end up with you

Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?

I build myself up and fly around in circles
Wait then as my heart drops and my back begins to tingle
Finally could this be it?

Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?

Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep on chasing pavements
Should I just keep on chasing pavements?

Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?

The biggest question that looms over my head right now is repeatedly mentioned in this song over and over, ‘Should I give up or should I just keep chasing pavements?’. If you are asking why I have this question, I suggest you read the previous entries. Although I doubt that anyone would actually read this blog. I doubt that anyone is following my blog anywaw.

What really makes me second guess myself and my efforts is the fact that I don’t feel that Trisha will ever reciprocate how I feel. I doubt that she even gives a damn about it.

To be honest, I don’t think the dynamics of our relationship would ever change. She will forever be Trisha and I will forever be just her guest. As long as she doesn’t treat me like a normal suitor, I could never lose these doubts that I have. As long as she never introduce me and allow me to get to know the Princess behind the Trisha persona, I will never feel like I even have a chance.

So back to the question, Should I give up or should I just keep chasing pavements… even if it leads nowhere?

A Little Respect Just Before Every Little Thing

Nananahimik lang ako habang nagtatrabaho ng alas kuwatro ng madaling araw habang iniisip na kelangan kong matapos lahat ng puwede kong matapos ngayon dahil may pupuntahan akong children’s party mamaya. Siyempre, as usual, blocked out ang buong mundo sa senses ko dahil may suot akong headphones habang nakikinig ng ipod.

Habang hinahalukay ko ang mga appropriate words sa very limited kong bokabularyo, bigla akong napahinto, natulala at nangarap. May tumugtog na track sa ipod na matagal ko nang hindi naririnig. Isang kantang sobrang nakakarelate ako ngayon. And the song is, as the title of this god forsaken entry indicates, ‘A Little Respect’. Yung version na nasa ipod ko ay version ng Wheatus para may edge ng konti.

Anyway, tumigil ang mundo ko kahit patuloy na dumaloy ang oras habang nilalasap ko ang malungkot na mensahe ng kanta. To give you a clear idea of what I mean, ipopost ko na rin yung lyrics:

A Little Respect

I tried to discover a little something to make me sweeter
Oh baby refrain from breaking my heart
I’m so in love with you
I’ll be forever blue
That you give me no reason, you know you’re making me work so hard
That you give me no . . . Soul
I hear you calling
Oh baby please give a little respect to me.

And if I should falter, would you open your arms out to me?
We can make love not war, and live in peace with our hearts
I’m so in love with you, I’ll be forever blue
What religion or reason could drive a man to forsake his lover?
Don’t you tell me no. . . Soul.
I hear you calling
Oh baby please, give a little respect to me.

I’m so in love with you
I’ll be forever blue
That you give me no reason
You know you’re making me work so hard
That you give me no. Soul.
I hear you calling.
Oh baby, please give a little respect to me.
Oh baby, please give a little respect to me.

Here’s the video:

Obviously, the story of the video doesn’t apply to me. It’s more of the lyrics of the song that I can relate to than the music video.

Kung nabasa mo na ang previous entries ko, then you would have a good idea of why I could relate to the lyrics of this song. I just feel like, in summary, I’m being disrespected by the object of my affection. Yes, as gay as it sounds, I feel like I’m being played. Minsan hindi mo rin mapipigilan ang sarili mong isiping pinaglalaruan ka ng taong mahal mo lalo na kung ang trato niya sa’yo ay ganun sa mga dinescribe ko sa previous entries ko.

Minsan, kapag naiisip ko si Trisha, gusto ko na lang sumigaw ng ‘Respeto naman!’ kahit alam kong hindi niya ako maririnig.

Alam kong pahirapan ang ligawan kung minsan pero… respeto naman. Madali naman akong kausap e. Kung ayaw mo, hindi ko ipipilit sarili ko. Sabihin mo lang. Hindi yung eto ako, naghihintay ng chance na hindi mo naman binibigay. Minsan pakiramdam ko kaya ako nandito at lutang sa kawalan ng pag-asa eh dahil para may regular guest ka lang. I don’t feel that you appreciate how I feel for you and you’re not telling me because I’m a sure source of income. Yung tipong pag may ibang guest na mas matagal kang ita-time in, papa-time in ka kahit alam mong darating ako dahil mas malaki kita dun. Parang papupuntahin mo ako sa trabaho mo para may sure guest ka kung walang magta-table sayo ng maaga. Masakit e.

Ewan. Sana mali ang iniisip ko. Pero ang hirap isiping mali ako kung walang pinupuntahan efforts ko. Alam kong wala pa talaga akong napapatunayan pero hindi mo rin naman ako binibigyan ng pagkakataong patunayan. At tulad ng lagi kong sinasabi, ayokong manligaw sa club!

Tapos siyempre, hindi natapos dun yung emo moment ko. Pagkatapos ng ‘A Little Respect’, sinundan yung track ng ‘Every Little Thing’ ng Dishwala. Isang kantang naglalaman ng lahat ng gusto kong sabihin na hindi ko kayang sabihin. Again, para magkaintindihan tayo, ipopost ko yung lyrics:

Every Little Thing

Let me in
to see you in the morning light
to get me on and all along the tears they come
see all come
I want you to believe in life
but I get the strangest feeling that you’ve gone away
will you find out who you are too late to change?
I wish I could be
every little thing you wanted
all the time
I wish I could be
every little thing you wanted
all the time
some times

lift me up
just lift me up don’t make a sound
and let me hold you up before you hit the Ground
see all come
you say your all right
but I get the strangest feeling
that you’ve gone away- you’ve gone away
and will you find out who you are too late to change?

I wish I could be
every little thing you wanted
all the time
I wish I could be
every little thing you wanted
all the time
some times

Don’t give me up
don’t give me up tonight
or soon nothing will be right at all
salvation
will you find out who you are too late to change?

I wish I could be
every little thing you wanted

Walang matinong version nito sa youtube. Ito na ang pinaka matinong nahanap ko. ‘Wag mo na panooring yung video. Makinig ka na lang!

Anyway, this song just has everything that I want to say. Gusto kong ibigay ang buo kong pagkatao sa kaniya, pero ako nga ba ang gusto niya? Yun lang.

It wouldn’t matter how much effort I exert. It wouldn’t matter how strong my feelings are. It wouldn’t matter how honest and open I could be. If I’m not the person she’s looking for, if I’m not the guy she wants, then everything is in vain.

I guess all I could ever pray for is that I could be every little thing she wants. But with the amount of respect I’m getting, I guess I’m wishing for too much.

Ni hindi nga niya ako ina-accept yung facebook friend request ko e.

Okay Lang…

Biglaan siya kung magparamdam. Kung kailan akala kong panahon na para kalimutan, biglang magtetext. Siyempre natuwa ako. Hanggang tenga ang ngiti. Sa totoo lang, hindi ko na inaasahang magkakaroon pa kami ng communication pagkatapos ng ilang linggong hindi siya pumasok. Pero nung nangamusta siya, nabuhayan uli ako ng pag-asa.

Una niyang kinamusta, yung painting na pinangako ko sa kaniya. Sabi ko hindi ko pa tapos. Inuulit ko dahil nasisira ang gawa ko tuwing nilalagyan ko ng kulay. May katotohanan naman yun, pero ang totoong dahilan, tinamad na akong tapusin dahil akala ko, wala na kaming pakialamanan. Ilang linggo din siyang hindi nagparamdam at ilang text ko rin ang hindi niya nireplyan. Nawalan na ako ng gana, pero dahil nandiyan na naman siya, ginanahan na naman akong tapusin yung pinangako ko.

Sabi niya, gusto daw niyang makita. Gusto niya akong pumunta sa pinagta-trabahuhan niya. Sabi ko, hindi ako puwede this week. Marami akong ginagawa at kelangang tapusin. Sumagot siya, sabi niya, pumunta daw ako, naeexcite daw siyang makita yung painting. Sabi ko hindi pa tapos. Next week ko na ibibigay. Sabi niya, okay lang na next week ko na ibigay yung painting. Pero punta pa rin daw ako. Pumayag ako. Sabi ko darating ako ng ala-una.

Buong araw akong hindi mapakali in anticipation of our meeting. Matagal ko na siyang hindi nakikita at nakakausap. Siyempre, sabik din ako sa prescence niya. Mahal ko e.

Tinapos ko lahat ng puwede kong tapusin bago mag 12 ng hatinggabi. Tapos, dumeretso na ko sa trabaho niya. I was expecting na dahil pinapunta niya ako at dahil pinaghintay na niya ako sa wala dati, maghihintay siya ngayon. Pero na disappoint lang ako.

Pag dating ko, may guest daw siya. May guest daw siya at kakatime-in lang. Napanghinaan ako ng loob. Naisip ko, ang usapan ala-una, pinareserve ko na siya sa FM ko, sinabihan na siya ng FM na darating ako ng 1, pero nagpatime-in pa rin siya sa iba. Pero ayos lang, ganun talaga. May hinihintay daw na ibang babae yung guest so malamang, isang oras lang daw siya dun. Naisip kong maghintay na lang… uli.

Pagkatapos ng tatlong stick ng yosi, at pauli-ulit na pagsulyap sa lahat ng gumagalaw na bagay sa may hagdan, sa bar at sa buong club, naburyong na ko dahil wala akong kausap. Nagmumukha na ‘kong tanga sa dining area mag-isa. So, naisipan kong mag-table muna ng iba habang naghihintay. Kilala ko na yung napili ko. Dati ko na rin siyang na-table. Nung pinaghintay ako ni Trisha noon, siya rin ang tinable ko. Ang sabi niya sa’kin, ‘Pumasok na si Trisha ah’. Sabi ko, ‘Oo nga. Pinapunta nga iya ako e’.

Makalipas ang isang oras ng paghihintay at walang makabuluhang pinag-uusapan, dumaan si Trisha. Kinamusta ako, ‘Okay ka lang?’. Sumagot ako, ‘Ayos lang. Matagal ka pa?’. Tulad ng dati niyang sagot, ‘Isang oras na lang.’ At ako, bilang ako, naniwala naman akong isang oras na lang nga ang hihintayin ko.

Pero mali ako.

Alas tres na, hindi pa siya bumababa. Nung tinanong ako ng waiter kung bibigyan ko ng pangatlong oras yung tinable ko, kahit alam kong hindi ko na makakausap si Trisha, sumagot ako ng oo. Ewan ko, siguro kasi kahit bukas na ang mga ilaw, kahit nakabihis na lahat ng mga babae, kahit nag-uuwian na ang lahat, kahit lasing na kami pareho, kahit limang minuto lang, gusto ko pa rin siya makausap. Gusto ko pa rin siya makita. Gusto ko parin marinig boses niya. Gusto ko lang ipakita na mahal ko siya.

Pagpatak ng pasado alas-kuwatro, nakabihis na ang mga babae. Kahit yung table ko, nakabihis na at handa nang umuwi. Ang iniisip ko nun, ayoko namang i-hassle ‘tong table ko na samahan akong maghintay. Baka gusto na rin naman niyang umuwi. So nagbill out na ko’t umalis.

Habang nagmamaneho ako pauwi, ang bigat ng dibdib ko. Hindi ko na naman siya nakita. Pagkatapos niya akong paasahin na magkikita kami, magpapatime-in siya sa ibang guest. Ayos lang sana yun dahil kasama yun sa trabaho niya, pero ang masakit, gumastos ako ng mahigit dalawang libo para maghintay sa isang taong hindi dumating. Sa isang taong hindi ko man lang nakausap kahit five minutes lang.

Mabigat sa bulsa at masikip sa dibdib!

Pagdating ko sa bahay, diretso ako sa kama. Nagtext siya. Nagsosorry. Sabi ko, ‘Sanay na ko.. Ingat na lang pag-uwi..’ Sanay naman na talaga ako. Ilang beses na rin naman akong pinaghintay ni Trisha. Pero aaminin kong naiinis ako ng mga oras na ‘yon. Nagreply siya, tinatanong kung galit ako. Hindi ako sumagot dahil ayokong makapagsalita ng hindi maganda. Tinulugan ko muna.

Hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa sama ng loob. Paggising ko, sumagot ako ng ‘Okay lang…’

Lahat ng tanong niya ang sagot ko, ‘Okay lang…’ Nagpaliwanag siya, na bad trip daw yung guest niya kagabi dahil nagpaextend pa. Ang sagot ko, ‘Okay lang…’

Okay lang naman e. Okay lang na nagpaextend yung guest niya. Ganun talaga. Maganda siya e. Sino bang guest ang hindi gugustuhin na makasama siya ng matagal. Naiintindihan ko naman yun. Ang sa’kin lang, may usapan. Pinareserve ko na siya, pinagsabihan pa siya ng FM na darating ako sa oras na napag-usapan. Tapos magpapatime-in siya kung kelan malapit na dumating yung oras na yun.

Ang mas masakit pa dun, siya ang nagpapunta sa’kin. Kahit sinabi ko nang hindi ako puwede dahil marami akong kelangang tapusin, pinapunta pa rin niya ako. Binitawan ko lahat ng ginagawa ko para puntahan siya, kahit marami akong kelangang tapusin, hinold ko lahat para sa kaniya, para makita siya, para puntahan siya dahil yun yung request niya. Pero wala siya.

Ang dami-dami kong ginagawa. Hindi ako mayaman. Maliit lang ang sahod ko. Sana lang kung hindi niya ako mahihintay, hindi na lang niya ako pinapunta. Mabigat sa bulsa ko ang gumastos ng dalawang libo para maghintay lang tapos wala rin akong mapapala.

Ewan ko. Sa dinami-dami naman ng taong puwedeng mahalin bakit pa sa kumplikado? Pero okay lang. Ganun talaga… hindi ko kayang diktahan ang puso ko e.

Eto Na Naman Ako

Kailan ba ko huling nahulog? Hindi ko na maalala kung ano pakiramdam.

Tatlong taon at isang buwan na nang huli akong pumusta sa sugal na kahit kailan, hindi ako nanalo. Masakit matalo lalo na kung puso ang tinataya mo. Kaya simula nun, pinangako ko sa sarili ko na hindi ko na hahayaang mahulog ako ng ganun.

Pero siyempre, hindi naman natin mapipigilang mangyari ang ganun. Kahit sinasabi ng utak mo na iwasan mo, pag naramdaman mo, mamahalin mo – kahit sino pa yan. At yun na nga ang nangyari. Siyempre, walang saysay ang intro ko kung hindi naman tungkol dun yung isusulat ko. Obviously, this whole crap is about how I allowed myself to fall… again!

Simula nang matapos ang huli kong relasyon, inisip kong maglalaro na lang ako. Wala akong seseryosohin dahil pag sineryoso ko, masasaktan lang ako. At ganun nga ang ginawa ko. For the past three years, naghanap lang ako ng mga kalaro.

Sa kasawiang palad, may nakilala ako nung January. Itago na lang natin siya sa pangalang Trisha. Gusto ko sana siyang kalaro. Pero merong bumulong sa utak ko na hindi ko dapat gawin yun sa kaniya. May mga bagay-bagay lang tungkol sa kaniya na hindi ko nakita sa mga naging kalaro ko noon. May mga bagay-bagay sa kaniya na wala kahit sa mga naging karelasyon ko. Nung gabi na yun, nasabi ko sa sarili ko na iba siya.

Unang-una, maganda siya. Isang bagay na hindi ko ide-deny. Sa lahat ng niligawan ko, siya ata ang pinakamaganda (by far). Pero siyempre, hindi lang siya maganda. Mabait siya, madiskarte at ang pinaka-importante, may pangarap. May pangarap siya at gumagawa siya ng paraan para maabot ang mga pangarap na iyon. Ang sabi niya, kaya daw niya ginagawa ang mga bagay na ginagawa niya ay dahil may layunin siya. Kung anuman ang layunin na ‘yon, hindi ko pa alam at mukhang hindi ko na malalaman.

Sinubukan kong alamin kung ano yun. Sinubukan ko siyang kilalanin pa. Binisita ko siya ng ilang beses pa sa trabaho niya para makausap and eventually, makilala sana. Pero kahit anong gawin ko, parang wala akong nalalaman tungkol sa kaniya. Mailap siya sa pagbigay ng mga detalye sa buhay niya.

Pero ayos lang. Ganun talaga ang ligawan… pahirapan.

Eventually, inamin ko rin sa kaniya na may gusto ako sa kaniya. Ang mali ko lang, nung gabi ding yun, nahulog na ako. Hinayaan ko nang mahulog ang sarili ko sa pag-asang sasaluhin niya ako.

Pero hindi niya ako sinalo.

Ang mas masakit pa dun, pakiramdam ko, napaglaruan ako. Tuwing magkasama kami, uber sweet siya pero pag hindi kami magkasama, pakiramdam ko, hindi ako nag-eexist. Pag nagte-text ako, hindi man lang siya nagrereply. Kahit pag nagyayaya ako. Mahirap bang sabihing, “Sorry hindi ako puwede. Busy ako e.” Hindi naman diba? Minsan, “Kamusta?” na nga lang tanong ko wala pa ring reply.

Minsan iniisip ko na ayos lang yun. Ganun talaga. Kelangan talaga paghirapan ang kaligayahan. Kaya lang ang kung titignan kong mabuti, halos hindi niya ako binibigyan ng pagkakataon na gawan man lang ng paraan. Chance lang naman ang hinihingi ko.

Ang problema, mukhang hindi na darating ang pagkakataong hinihintay ko. Nung huli akong pumunta sa trabaho niya, may nagsabi sa’kin na dalawang linggo na daw siyang hindi pumapasok. Pakiramdam ko, hindi na siya papasok uli. Mukhang hindi na kami magkikita uli. Parang wala na akong pag-asa talaga.

Pero ewan ko, bahala na. Maghihintay na lang ako. Sana lang, kung ayaw niya ako maghintay, sabihin niya para hindi ako nagmumukhang tanga.

Ito na nga ba sinasabi ko e. Dapat naglalaro na lang ako.