Bakit kaya may mga taong ginawa ang diyos na hindi marunong tumanggap ng pagkakamali? Bakit pakiramdam nila palagi silang tama? Bakit hindi sila marunong magpakumababa at mahiya? Bakit ‘pag pinuna mo sila, sila pa ang galit?

Sa kalsada na lang and dami nang ganito. Beating the red light ka na nga, ikaw pa ang may ganang magreklamo. Ikaw pa ang galit. Kung hindi ka ba naman tatanga e. Tapos pag nahuli ka, mababad trip ka sa pulis. E ginagawa lang naman ng mga traffic enforcer trabaho nila, pwera na lang kung ang ilalagay nilang violation mo e reckless driving imbis na disregard for traffic regulation.

Meron pa. Yung mga tarantadong sumasalubong sa one way street. Meron akong naexperience na ganito ilang linggo lang ang nakaraan. Sa tapat ng bahar namin, may one way street na sinasalubong ng mga gagong motorista. Nung gabing yun, may nakasalubong akong bagong Honda Civic dun eksakto sa kalsadang yun. Putang ina niya, sinalubong ko nga. Tapos hinarangan ko. Tapos nagmura siya. Tapos sumigaw ako, “One Way nga e! Gago!” Tapos sinampa niya sa estribo yung bago niyang sasakyan para makadaan siya. Nagmurahan pa kami nung nagkatapat yung bintana namin.

Gusto kong babain yung bobong yun. Putang ina. Sinabi nang one way sasalubungin mo pa. Kung hindi ka naman tanga. Tanga!

Tapos sa trabaho, meron din niyan. Mga inutil na nilalang na sana gahasain ng dalawang libong preso sa Saudi. Ito yung mga kiki ng inang mga gagong akala mo kung sinong umasta, duwag naman.

Naexperience ko ‘to nung huling project ko. Yung project na nalugi. Yung project na nag-abono ako ng malaki. Yung project kung saan nadungisan ang pangalan ko dahil sa incompetence ng isang putanginang gahaman sa salpi na wala namang alam gawin kundi magyabang. Putangina ang hangin-hangin mo hindi mo naman kayang harapin yung mga kliyente.

Tangina kasi nitong tarantadong ‘to. Meron na kaming supplier ng sounds and lights e. Mura na nga e. Maayos na kausap. Okay na lahat. Tapos pumapel yung dating boss nitong gagong ‘to na tarantado rin. Sabi niya kaya niyang kumuha ng mas murang supplier para kumita kaming lahat ng malaki.

Dahil nasilaw itong kasama ko sa pangakong kikita siya ng malaki, pumayag siya. Tangina, hinintay hanggang deadliest deadline kung kailan hindi na kami kinakausap ng kliyente. Putangina, saan ka naman nakakita ng magcoconfirm ka lang sa supplier ng dalawang araw bago yung ingress?

Putangina, gustong paghintayin nitong kasama ko yung supplier na nakausap ko hanggang Sabado. Kailan niya ineexpect gawin yung backdrop? Sa Linggo kung kelan walang pasok mga trabahador?

Eh gago pala to e.

So anong nangyari? Tinaga kami sa presyo ng supplier na kilala niya. Thursday pa lang sinabi ko na, “Magdown na tayo sa supplier na nakausap ko.” Sabi nitong gahaman kong kasama, hintayin natin ‘tong supplier ko, baka mas mababa makuha niya. Na ang lumabas, mas mahal pa siya sa lahat ng nakausap naming supplier.

Putangina, wala kaming kinita. Abonado pa ko. Ang masakit pa nun, kulang yung gamit na dianla. Ang inapprove ng kliyenteng quotation, sampu yung speakers nila, ang nangyari, anim lang ang dumating. Yung ilaw, kulang ng labing anim ang ginamit. Tapos walang senate microphones na specifically requested by the client.

Tangina, sobrang nabad trip yung kliyente sa’min. Mabuti kaibigan ko yung kliyente. Pero putsa napahiya ako. Anak ng titi naman e.

Kinabukasan, event day na. Bagsak na bagsak na balikat ko dahil sa stress. Parang pasan ko na ang buong mundo dahil sa stress. Oo, sabi ng kasama ko, meron siyang kelangang tapusing video na ineedit niya. Ok lang yun, pero ang sabi niya dadaan siya ng mga isa o dalawang oras para makita yung event.

Pero umatras ang bayag ng hinayupak na duwag na ‘to. Ni anino ni gago, hindi ko man lang nakita. Hindi nagparamdam ang tae ng kambing na ‘to. Tumatawag nga para kamustahin yung event, hindi naman siya humarap sa mga kliyente. Ang masakit dun, siya pa dapat ang Project Head. Siya ang “boss” namin, siya pa ang wala. Iniwan niya kami sa ere gago siya.

Para siyang nanang lumalabas sa titing may tulo.

Tapos, pagkatapos ng event. May natirang dose mil. Pinaghatian na namin ng mga naiwang mga tao. Ginastos ko na yung parte ko dahil sa stress nang bigla-bigla, taltong araw ang makalipas, tumawag yung supplier ng tarpaulin. Hindi pa raw sila bayad.

Putangina!

So ako ngayon ang nag-abono dahil nagastos na rin ng kasama ko yung parte niya. Kung tutuusin, hindi dapat ako maglalabas ng pera dahil sakto ang budget sa cost ng gamit. Ang problema, dahil gahaman at malabong kausap yung supplier ng kasama ko, hindi ko alam na hindi pa pala bayad ang tarp printing. So ako na ang nag-abono dahil ayoko na ring kausapin ‘tong bakla ‘kong “business partner”.

Tapos, isang araw, nagtext si gago. Gusto makipag  meeting. Tangina, hindi ko na nireplyan. Hindi ko na kinausap. Hindi ko na pinansin. Hanggang isang araw, nangulit ang utot ng demonyo.

Sabi ko, “Out na ko sa kompanya mo”.

Ang kapal ng mukha ng nilalang ng impyernong ‘to. Sumagot ba naman ng “Sana sinabi mo agad.”

Gusto kong murahin ang libag ng matabang rapist na ‘to. Tangina kung hindi ka ba naman manhid. Hindi na nga kita kinakausap e. Ano pang kelangan kong sabihin? Hidni ba obvious na nanggagalaiti ako sa’yo? Na ayaw na kitang katrabaho? Anak ng tikbalang na may AIDS naman e. Ang bobo mo. Gago!

Matuto ka namang mahiya paminsan minsa. Kahit kaunti lang. Kahit sabihing mong laking tondo ka, wala ka pa ring karapatang magmalaki’t umastang sa’yo ang mundo. Magulang ka lang. Pero kahit magulang ka, hindi ka tama. Matuto ka namang magpakumbaba hayup ka.